Normaal gesproken voelt hij zich meer thuis achter de camera. Voor Christophorus zet de regisseur van de Amerikaanse serie Backseat Drivers de pen op papier om verslag te doen van zijn verblijf in het hart van Yosemite National Park. Aan boord van zijn
Wat was de aanleiding? Was het de poster van de
Ik leerde lezen en schrijven uit de tientallen brochures die ik meenam van autoshows. Als volwassene wilde ik hetzelfde enthousiasme opwekken bij jonge mensen door mijn werk als schrijver-regisseur. Uit dit idee is de serie Backseat Drivers geboren, een programma speciaal voor kinderen. In elke aflevering leren de bestuurders van morgen hoe ze met de auto moeten omgaan en er een echte band mee kunnen opbouwen terwijl ze plezier hebben.
Mijn vrouw Mirabai en onze dochters zijn druk bezig de koffers in de kofferbak te laden. De kinderen staren verbaasd naar de verzonken deurgrepen van de auto. Dit is misschien wel 's werelds eerste gezinsuitstapje in een
De batterij is volledig opgeladen en de koffie is heet: ik trap het gaspedaal in om de Interstate 5 op te rijden. De wagen rijdt piepend weg. Het geluid komt niet van de banden, maar van mijn dochters achterin, zo blij als vinken. In een paar seconden hebben ze de volledige betekenis van ons uitje begrepen: Californië in het wild ontdekken en een grandioos landschap doorkruisen in een sublieme wagen. We rijden nu op kruissnelheid. Ik ben net zo blij dat ik deze reis met mijn gezin kan maken als dat mijn afspeellijst niet wordt aangevochten.
Terwijl we de haarspeldbochten nemen, gebeurt er iets vreemds. Plotseling scheurt er een stilte door het Sequoia National Forest. Het geluid van wind, kinderen en de wereld sterft in één adem weg. De 3000 jaar oude bomen die majestueus aan weerszijden van de weg staan, laten ons sprakeloos achter. De elektrische wagen hervindt zichzelf in een bijna religieuze stilte, alsof ook hij de plechtigheid van het moment vastlegt.
We picknicken aan de voet van een honderd jaar oude windhoos. Een enorm, angstaanjagend uitziend insect landt op het kersenhout. Adeline, mijn oudste dochter, rent weg om zich te verstoppen. Charlotte daarentegen vraagt of we haar mee mogen nemen. Ik ben verbaasd over de verschillende reacties van mijn kinderen. Toch controleer ik of mijn jongste dochter het insect niet in het dashboardkastje heeft verstopt.
Terwijl de zon onderging, stopten we bij de ingang van Yosemite National Park. Als een detective kam ik het gebied rond de
De beer lijkt vrij onschuldig tegenover twee kinderen die bij zonsopgang moeten opstaan. Maar de toekomst is aan hen die vroeg opstaan. Met de kinderen slapend op de achterbank gaan we op weg naar Yosemite Park. De dageraad breekt aan boven een landschap van onwerkelijke schoonheid. De horizon doemt in de verte op als een schilderij, of liever als een zwart-witfoto van de beroemde Californische fotograaf Ansel Adams die met kleurspatten tot leven is gebracht.
Yosemite Park is grandioos. Het herinnert ons er met een onwankelbare zachtheid aan dat we slechts op doorreis zijn op aarde en dat bijna alles wat zich voor onze ogen ontvouwt ons zal overleven.
Als we een bochtige weg nemen, roept Adeline uit: "Deze wagen is geweldig!". Bingo. Een paar seconden later zien we het majestueuze uitzicht op Half Dome. De top, die bijna 2700 meter hoog is, steekt 400 meter boven het bladerdak uit. Het water van een waterval ruist in de verte terwijl we stoppen om de kliffen te beklimmen. Het doet me denken aan de eerste bewoners van het bos en aan degenen die met hand en tand hebben gevochten om het te behouden. Op dat moment ben ik blij dat geen van mijn kinderen trek heeft.
Voordat we het park verlieten, maakten we nog een wandeling in het bos. Charlotte werd opnieuw verliefd op een insect, dat ze Fuzzy doopte. Gelukkig koos ze ervoor om de rups op de bast van een boom te zetten en niet in haar tas.
De volgende dag, op weg naar Los Angeles, verdwaalden we in de gouden velden van Californië, die zich zo ver leken uit te strekken als het oog kon zien. Het lukte ons om alle insecten in het bos kwijt te raken. De familie heeft echter een nieuw lid verwelkomd: een met een kettingzaag uitgesneden houten beer met de lieve naam Gunther.
Slenteren en stoppen wanneer je wilt: de ziel van een roadtrip ligt in de spontaniteit ervan. De Cross
“Deze dagen zullen in ons geheugen gegrift blijven.” John Chuldenko
Later, op de snelweg, is Mirabai blij dat ze deze ervaring als gezin heeft kunnen meemaken. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel. Gunther zit vastgebonden met een gordel en troont tussen mijn twee dochters in, zijn houten blik gericht op de mijne. We zitten op dezelfde golflengte. We genieten allebei van onze vrijheid.
De Cross
Dit artikel verscheen in het tijdschrift "Christophorus", 400 editie www.christophorus.porsche.com
